ၾကာၿပီ

ဘယ္ကစေၿပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ဘယ္ကစရမွန္းမသိရင္ အစကေနၿပန္စေၿပာလုိ႔ေတာ့ မေၿပာလုိက္ပါနဲ႔ အဲဒီအစက ဘယ္မွာမွန္း မသိတာကုိက ခက္ေနတာ။ အင္း ... ေၿပာရရင္ေတာ့စာေတြသိပ္မတင္ၿဖစ္တာက စရမွာပါ။ ဘာလုိ႔ မတင္ၿဖစ္လဲဆုိေတာ့ အရိုးဆုံးနဲ႔ အလြယ္ဆုံး လူသုံးအမ်ားဆုံး လူအထင္ၾကီးဆုံး စကားနဲ႔ ေၿပာရရင္ေတာ့.. ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္မအားလုိ႔ပါ လုိ႔ပဲေၿပာ ရမွာပါပဲ။ ဘာေတြမ်ား မအားေနတာတုန္းဆုိေတာ့ ... ကဗ်ာဆန္ဆန္ စာဆန္ဆန္ေလး ေၿပာရရင္ ကိုယ့္ဘဝ တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္းေတြ ေတြးဆေမွ်ာ္မွန္း လုပ္ကုိင္ရင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဘဝဇာတ္ဆရာရဲ့ မထင္မွတ္တဲ့ ေဒါင့္ေတြကေန အရႈိက္ကုိ ပစ္ပစ္သြင္းလားတဲ့ လက္သီးပုန္းေတြရဲ့ဒဏ္ အလူးအလဲ ခံစားရင္း တန္ၿပန္ ထုိးႏွက္ဖုိ႔ ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ လုံးပန္းေနရလုိ႔ပါ။ ဒါေတြက တကယ္ေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး၊ လူတုိင္းၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဘဝပါ။ ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ လွ်ာရွည္ၿပီး ရွင္းၿပေနသလဲဆုိရင္ေတာ့ .. ဟုတ္ကဲ့ ၿပစရာ အေၾကာင္းမရွိလုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ အထင္ၾကီးခံရ နဲလား ...။



အရိုးသားဆုံးနဲ႔ အမွန္ဆုံးေၿပာပါဆုိရင္ေတာ့ ... ဟုတ္ကဲ့ ေရးစရာအေၾကာင္းအရာ မရွိေတာ့လုိ႔ပါ။ မရွိေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ မေရးေတာ့ဘူးလားလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ေရးမွာပါ .. ကုိယ့္ေခါင္းထဲ ေရးစရာေပၚလာရင္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့လဲ ဆုိတာေတာ့ မသိဘူး ခင္ဗ်။ ကုိယ္ေတြက တကယ့္ စာေရးဆရာေတြ မဟုတ္ေတာ့ သူတုိ႔လုိ စာတပုဒ္ တပုဒ္ကုိ ေဟာခနဲ ေဟာခနဲ စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္လုိက္သလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ပါရမီ မပါ ပါဘူး။ ကုိယ္ဥာဏ္မွီသေလာက္ ကေလးကုိ ကုိယ္ခံစားရသလုိ၊ နားလည္သလုိေလး ေရးရတာဆုိေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလဆုိတာေတာ့ အတိအက်ေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တခုက အရင္လုိ ဘေလာ့ေတြက စည္စည္ကားကား မဟုတ္ေတာ့တာလဲ ပါပါတယ္။ ဒါကလဲ ကုိယ့္ဘဝနဲ႔ကုိယ္၊ ကုိယ့္အေၿခအေနနဲ႔ကုိယ္ ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ ကုိယ္ဆုိေတာ့ မစည္ကားေတာ့တာေနမွာပါ။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ပါ ဒီစာေရးၿခင္း အလုပ္ဟာ က်ေနာ့္ဝါသနာတခု မဟုတ္ေပမဲ့ ဒီဘေလာ့ေလးကုိ တြယ္တာမိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဘဝရဲ့ မွတ္တုိင္တခုဆုိလဲ မမွားဘူးေပါ့။ ကုိယ့္ခံစားခ်က္ကေလးေတြကုိ ရင္ဖြင့္ရာ ေနရာဆုိလဲ မမွားဘူး ေၿပာရမွာပါ။ ဆုိေတာ့ကာ .... က်ေနာ္ ဆက္ေရးေနဦးမွာပါ ဘယ္ေတာ့လဲ ဆုိတာေတာ့ မေမးပါနဲ႔ ကုိယ္တုိင္လဲ မသိလုိ႔ပါ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ယေန႔အထိ လာအားေပးေနၾကတဲ့ သူမ်ားအားလုံးကုိ အထူးေက်းဇူတင္ပါတယ္။