ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆုိတာ ဘယ္လုိပါလိမ့္?????????

က်ေရာက္လာေတာ့မည့္ ၆၃ႏွစ္ေၿမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အမွတ္တရပါ။
အခုေရးမဲ့ စာပုိဒ္ေလးကေတာ့ တကၠသုိလ္ဦးစိန္တင္ ေရးသားၿပဳစုခဲ့တဲ့ ခ်င္းအမ်ဳိးသား ဗုိလ္ၾကီးတုိက္ခြ်န္း၏ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း၊ တနည္းအားၿဖင့္ ေအာင္ဆန္းသူရိယဗုိလ္တုိက္ခြ်န္း အေၾကာင္းကုိ ေရးသားခဲ့ရာမွာ ဗုိလ္ၾကီးတုိက္ခြ်န္းႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ အမွတ္တမဲ့ ေတြ႔ဆုံခန္းေလးကုိ တင္ၿပမွာပါ။ ေအာင္ဆန္းသူရိယဗုိလ္တုိက္ခြ်န္း အေၾကာင္း အစအဆုံး ဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ download ယူသြားၾကပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေအာင္ဆန္းသူရိယဗုိလ္တုိက္ခြ်န္းတုိ႔ အမွတ္တမဲ့ ေတြ႔ဆုံခန္းကုိပဲ တင္ၿပေပးမွာဆုိေတာ့ ဘာမ်ားထူးၿခားမွဳရွိလုိ႔လဲလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ေၿပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မႏွိဳင္းေကာင္း၊ ႏွဳိင္းေကာင္းလုိ႔ပဲ ေၿပာရမွာေပါ့။ အင္းေလ ႏွဳိင္းရေအာင္ကလဲ နံ႔သာဆီနဲ႔ အီးလုိကြာတာကုိးဗ်။ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ စကားခံေနတယ္ဆုိတာ ေအာက္ကစာေတြ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ သေဘာေပါက္သြားမွာပါ။ က်န္တာေတာ့ စာဖတ္သူလဲ ငႏုံ ငအမွ မဟုတ္တာ ဆုိေတာ့ ေၿပာမေနေတာ့ပါဘူးေနာ္....။
ၿမန္မာတၿပည္လုံးတြင္ လြတ္လပ္ေရးေတာင္ဆုိသံေတြ ဆူဆူညံေနၿပီ။ လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆုိသံႏွင့္အတူ တပါထဲပါလာသည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အမည္ၿဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အမည္ကုိ မၾကားခ်င္အဆုံး ၾကားေနရသည္။ ရဲေဘာ္သုံးခ်ိပ္ကုိ ေခါင္းေဆာင္၍ ဂ်ပန္ၿပည္မွာ စစ္ပညာသင္ခဲ့သူ၊ ဗမာ့ေတာ္လွန္းေရးတပ္ကုိ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေသာ လူငယ္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ ဗမာၿပည္၏ တခုထဲေသာ အင္အားအၾကီးမားဆုံး ႏုိင္ငံေရးပါတီၾကီးကုိ ေခါင္းေဆာင္ေနေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး စသည္ၿဖင့္ၾကားေနရ၏ သိေနရ၏ ၿမင္ေတာ့ မၿမင္ဘူးေသး။

တေန႔တြင္ ဒုတိယတပ္ရင္းမွဴးဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းက ကြ်န္ေတာ့ကုိေခၚသၿဖင့္ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္း၏ရုံးခန္းသုိ႔ ဝင္သြားရ၏။ ထုိေန႔က ကြ်န္ေတာ္၏ တပ္စိပ္က တပ္ရင္းလုံးခ်ဳံေရး တာဝန္ယူၿပီး ကင္းေစာင့္ေနရသည္။ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းကုိ အေလးၿပဳၿပီး ရပ္ေနသည္ႏွင့္ ဗုိလ္မွဴးကေၿပာသည္။
"တုိက္ခြ်န္း ... ဒီေန႔ တပ္ရင္းကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလာလိမ့္မယ္ မင္းရဲ့ ကင္းတပ္ဖြဲ႕က တန္းစီအေလးၿပဳရမယ္၊ ထုံးစံအတုိင္း ခါးပါတ္၊ဖိနပ္၊ေသနတ္ေတြ တုိက္ၿပီး စည္းကမ္းတက်အေလးၿပဳပါေစ"
"ဟုတ္ကဲ့ ... ဗုိလ္မွဴး"
"ဘာေမးစရာရွိေသးလဲ"
"ဘယ္အခ်ိန္လာမွာလဲ ဗုိလ္မွဴး"
"ေန႔လည္ပုိင္းေလာက္ပဲ အခ်ိန္ေတာ့ တိတိက်က် ေပးမထားဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့ ... ဗုိလ္မွဴး အစစအဆင္ေၿပပါေစ့မယ္"
"ေကာင္းၿပီ၊ ဂရုစုိက္ပါ၊ မင္းသြားႏုိင္ၿပီ"
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဒုတိယတပ္ရင္းမွဴးကုိ အေလးၿပဳၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာဝန္ေတြကုိ စဥ္းစားလာသည္။ စနစ္တက်အေလးၿပဳေအာင္ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ညႊန္ၾကားရမည္။ ခါးပါတ္၊ဖိနပ္၊ေသနတ္ေတြကုိေၿပာင္ေနေအာင္ တုိက္ခုိင္းရမည္။ အေရးအၾကီးဆုံးက တပ္ရင္း အဝင္အဝမွာ အမွဳိက္တစမရွိေအာင္ တံၿမက္စည္းလွည္းထားရန္ၿဖစ္၏။ ေၿပာင္ေၿပာင္ရွင္းရွင္းႏွင့္ ၿမင္ရသူ စိတ္ေက်နပ္သြားေအာင္ ၾကိဳးပမ္းရမည္။ ဒါေတြကုိ စိတ္ထဲမွ အကြက္ခ်ေန၏။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ကားေပၚမွဆင္းသည္ႏွင့္ ကင္းတပ္ဖြဲ႕၏ အေလးၿပဳၿခင္းကုိ ခံယူလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ အေလးၿပဳခံေနစဥ္ တပ္ရင္းတံခါးဝကုိ မ်က္ေစ့ကစားၾကည့္လွ်င္ အမွဳိက္တပင္မွ်မရွိေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ တာဝန္ေပးလုိက္ေသာ ရဲေဘာ္က ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္ေနယင္ခက္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ တံၿမက္စည္း ဝင္လွည္းလုိက္ေလသည္။
ဒါမွမဟုတ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကားက တပ္ရင္းရုံးသုိ႔ တန္းၿပီး ေမာင္းဝင္သြားမလား၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဆုိေတာ့လဲ ေရွ႕ကား၊ ေနာက္ကားႏွင့္ ကုိယ္ရံေတာ္ ရဲေဘာ္ေတြ ပါလာလိမ့္မည္။ ကားေတြ တန္းစီၿပီးေတာ့သာ ေမာင္းဝင္သြားလွ်င္ တုိ႔တပ္ရင္း ဝင္းဝမွာ သန္႔ရွင္းလွပေနတာေလးမွ ၿမင္သြားရပါ့မလား။
ကြ်န္ေတာ္သည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးေတာရင္း စိတ္ေမာေနမိေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ တခုေတာ့ ေက်နပ္၏၊ ဗွုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ၿမင္ရေတာ့မည္မုိ႔ ဝမ္းသာမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့ အဖုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ သတင္းစာထဲမွာပင္ ၿမင္ဖူးသူမဟုတ္၊ သတင္းစာဖတ္ရေအာင္လဲ ထုိစဥ္က အႏိၵယမွ ၿပန္လာကာစ ၿမန္မာစာကုိပင္ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ဖတ္သည့္အက်င့္မရွိေသး။
မြန္းတည့္၁၂နာရီခန္႔ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ကင္းရုံးကေလး၏ေနာက္ဘက္တြင္ ရပ္ေနသည္။ ကုိယ့္ယူနီေဖာင္းကုိ ကုိယ္ၿပန္ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ေၿပာင္လက္ေနေသာ ခါးပါတ္ေခါင္း၊ အရိပ္ေပၚေနေအာင္ တုိက္ထားေသာ စစ္ဖိနပ္၊ ေခါက္ရုိးမက်ဳိးေအာင္ ေတာင့္တင္းေနေသာ စစ္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ေက်နပ္သည္။ ထုိစဥ္ခဏ ကင္းေစာင့္ရဲေဘာ္က ကြ်န္ေတာ့ကုိ ခ်င္းဘာသာစကားၿဖင့္ လွမ္းေၿပာသည္။
"ဆရာ ... ဟုိမွာ လူတေယာက္လာေနတယ္"
"ဘယ္မွာလဲကြ" ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ေစ့ကစားရင္း ၿပန္ေမးလုိက္၏၊ တပ္ရင္းဝင္းဝမွ လမ္းကုိတားထားေသာဝါးလုံးတန္း အနီးတြင္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ လူတေယာက္ကုိေတြ႔ရေလသည္။ ကင္းရဲေဘာ္၏ အေၿဖကုိမေစာင့္ပဲ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဝင္းဝသုိ႔ ေၿပးထြက္သြား၏။
လူတေယာက္ပါပဲ ဖ်င္ပင္နီ၊ တုိက္ပုံအကၤ် ီႏွင့္ ခ်ည္ပုဆုိးအကြက္ၾကီးဝတ္လုိ႔ သူ႕ေခါင္းမွာ ေဖာ့ဦးထုပ္ တလုံးေဆာင္းထားသည္။ လက္ထဲမွာတုတ္ေကာက္တေခ်ာင္း။ ထုိလူက ...
"ရဲေဘာ္ .. ရဲေဘာ္ .. က်ဳပ္ဝင္ခဲ့ခ်င္တယ္"
ကြ်န္ေတာ္က " ခင္ဗ်ားဝင္ခြင့္ မရွိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူၾကီးတေယာက္ လာဖုိ႔ ရွိတယ္၊ ဒီလမ္းလယ္မွာ မရပ္ပါနဲ႔၊ လမ္းေဘးကုိသြားပါ"
ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ပင္ စိတ္ခုသြားသည္။ ဘယ္နဲ႔ဗ်ာ ေၿမၾကီးမွာ ေၿခရာ မထင္ေအာင္ လွဲက်င္းထားေသာ ဝင္းဝ အလယ္၌ သူကရပ္လုိ႔၊ တုတ္တေခ်ာင္းကေၿမၾကီးမွာ ေထာက္ထားေသး။ ဒုကၡပါပဲ ေၿခရာမထင္ေအာင္ လွဲထားတဲ့ ေနရာေတာ့ ေၿခရာေတြ ပြကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လာတဲ့ အခါ ပြရွဳပ္ေနတဲ့ ေၿခရာေတြနဲ႔ ဒီလမ္းကုိၿမင္ရင္ ကြ်န္ေတာ့အေပၚ အၿပစ္က်ေတာ့မွာ ဧကန္ပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဒီလုိေတြးၿပီး ထုိသူကုိလက္ကာၿပေနပါသည္ " မလာနဲ႔ မလာနဲ႔ လမ္းေဘးမွာေနပါ"
ကြ်န္ေတာ္က ထုိသုိ႔ မ်က္ကလဲဆန္ၿပာေၿပာေနသည္ကုိ ထုိသူက ခပ္ေအးေအးပင္ ၿပဳံးၾကည့္ေန၏။ ၿပီးေတာ့မွ " မဟုတ္ပါဘူး အထဲဝင္ခ်င္လုိ႔ပါ"
သူကေၿပာရင္းဆုိရင္း ေရွ႕တုိးလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တာဝန္အရ အေရးတၾကီးပင္ တားေန၏။
" ေဟ့လူ ဘယ္လုိလဲ၊ ေၿပာေနတာ မရဘူးလား၊ ဒီမွာမေနပါနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ လူၾကီးတေယာက္လာမယ္၊ ေဘးမွာေနပါ"
"ေမဂ်ာကပ္ေက်ာင္းရွိသလား၊ ရွိရင္ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ေမဂ်ာကပ္ေက်ာင္းကုိ သြားေခၚေပးပါ၊ သူ႕မိတ္ေဆြက ေတြ႕ခ်င္တယ္လုိ႔ ေၿပာပါ"
"ၿမတ္စြာဘုရား ဘယ္လိုလူနဲ႔ လာေတြ႕ေနပါလိမ့္" ဟုတ္စိတ္ထဲ ေတြးေနမိပါသည္။ တကယ့္ဇြတ္သမားပါလား၊ အတင္းဝင္မယ္လုပ္ၿပီး ဝင္မရေတာ့၊ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းကုိ ေခၚခုိင္းေနသည္။ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းရဲ့ အသိမိတ္ေဆြပဲ ၿဖစ္မွာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္က ထုိသုိ႔ ေတြးမိၿပီး သူ႕ကုိၿပန္ေၿပာလုိက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ ဗုိလ္မွဴးကုိေခၚခဲ့မယ္၊ ခင္ဗ်ားဒီမွာ ခဏေနခဲ့ပါ"
သူက ေခါင္းၿငိမ့္ၿပ၏ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ တပ္ရင္းရုံးသုိ႔သြားၿပီး ဗိုလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းကုိ သြားေခၚရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္၍ သူ႕ကုိၿပန္ၾကည့္ေတာ့ ဝါးလုံးတန္းအနီးမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ရပ္ယင္း မရယ္မၿပဳံး လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းထံ သတင္းပုိ႔ေတာ့ သူထလုိက္လာသည္။ ဗုိလ္မွဴးၾကည့္ရတာ မ်က္လုံးၿပဴး၊ မ်က္ဆံၿပဴးႏွင့္ၿဖစ္ေန၏။ တပ္ရင္းရုံး အထြက္မွာ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္ႏွင့္ သူသိလုိက္ပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့ကုိ ခ်က္ၿခင္း အမိန္႔ေပးလုိက္၏။
" ေဟ့ .. အဲဒါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲ။ တုိက္ခြ်န္း ကင္းတပ္ဖြဲ႕တန္းစီ အေလးၿပဳပါ"
ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ထိပ္ေၿမြေပါက္လွ်င္ေတာင္ သည္မွ်ၽထိတ္လန္႔မည္ မဟုတ္ပါ။ ယခုေတာ့ ၾကံဳရသည့္ၿဖစ္အင္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းနားပန္းၾကီးသြားသည္။ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိၿဖစ္သြား၏။ သုိ႔ေသာ္ခ်က္ခ်င္း သတိၿပန္ဝင္လာသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကင္းတပ္ဖြဲ႔သုိ႔ ေၿပးသြားၿပီး ခ်င္းဘာသာၿဖင့္ ေအာ္၍အမိန္႔ေပးလုိက္ရသည္။
"စတင္းဇာ ကပ္တြန္းႏြန္း"
"တပ္စိပ္အၿမန္ဆုံး တန္းစီ"
ကင္းတပ္ဖြဲ႔ တန္းစီၿပီး ခဏတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းတုိ႔ႏွစ္ဦး တပ္ရင္းဝမွ လမ္းေလွ်ာက္၍ ဝင္လာၾကသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့ေရွ႕ေရာက္၍ ရပ္ၾကည့္ေနေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္ထပ္၍ အမိန္႔ေပးရၿပန္သည္။
"ဂ်င္နရယ္ဆလု၊ ပရဲဆန္႔အမ္း"
" ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေသနတ္ေၿမွာက္ အေလးၿပဳ"
တပ္ဖြဲ႕မွ ေသနတ္ေၿမွာက္ အေလးၿပဳသည္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က အေလးၿပဳခံယူေနၿပီး ၿပဳံးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တုတ္ေကာက္ကုိ ေၿမမွာေထာက္ ေခါင္းကုိတခ်က္ညိတ္ယင္း၊ ကြ်န္ေတာ့ကုိ ၿပဳံးႏွဳတ္ဆက္၏
"ေကာင္းတယ္ရဲေဘာ္၊ မင္းတာဝန္ေက်တယ္၊ ရဲေဘာ္ဆုိတာ ဒီလုိမွေပါ့ကြ" .... တဲ့
သူကၿပဳံးေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မၿပဳံးႏုိင္ပါ။ မၿပဳံးႏုိင္ရုံ မကဘယ္ကထြက္လာမွန္း မသိေသာ ေခြ်းသီး၊ေခြ်းေပါက္ေတြေၾကာင့္ ယူနီေဖာင္း တခုလုံးရႊဲနစ္ေနသည္။ ေဇာေခြ်းဆုိတာဒါပဲ ၿဖစ္မည္။ ရင္ထဲမွာ မတင္မက်။
တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗုိလ္မွဴးၾကီး ဖလင္နယ္လ္ကမ္း၊ ဒုတပ္ရင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴး ကပ္ေက်ာင္းႏွင့္အတူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ထုိေန႔ေန႔လည္က စားရိပ္သာတြင္ ေန႔လည္စာစား၏။
ကြ်န္ေတာ္ၿဖင့္ ထုိေန႔က ကင္းေစာင့္တာဝန္ယူေနရတာ စိတ္မပါေတာ့ပါ။ ၾကံဳခဲ့ရေသာ ၿဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ တႏုံ႔ႏု႔ံေဆြးရသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း မေက်မနပ္ၿဖစ္သည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တေယာက္လုံးကုိမွ မသိခဲ့ဘူးတဲ့လား။ ငါေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးလုိ႔ပဲ။ အုိ... ငါညံ့တာလဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ တာဝန္ေက်ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တာပဲ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က အသြင္ေၿပာင္းလာတာကုိး။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဒီကိစၥကုိပဲ အေတြးသံသရာလည္ေနသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆုိတာ ဘယ္လုိလူမ်ဳိးပါလိမ့္၊ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တေယာက္လုိမွ မလာခဲ့ပဲ။ တကယ္ဆုိရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဆုိတာ စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႔၊ ကုိယ္ရန္ေတာ္ႏွင့္ ေရွ႕တပ္၊ေနာက္တပ္ႏွင့္ ခန္႔ခန္႔ညားညား လာရမည္မဟုတ္ပါလား၊ ယခုေတာ့ ခက္ကၿပီ။

ဗုိလ္မွဳးကပ္ေက်ာင္းကား စစ္စည္းကမ္းၾကီးသူ၊ တာဝန္ကုိသိတတ္သူ၊ အထက္လူၾကီးကုိရုိေသသူ၊ စစ္သားေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ ဝတၱရားခြ်တ္ယြင္းလွ်င္ အားမနာတမ္း အၿပစ္ေပးတတ္သည္။ ခုေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ တပ္ဝန္းအၿပင္မွာ ရပ္ခုိင္းေနမွဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မလြဲမေသြ အၿပစ္ေပးခံရေတာ့မည္။ ရုံးတင္ခံရမည္၊ ကြာတားအခ်ဳပ္က်ေတာ့မည္။ ၿမတ္စြာဘုရား တကယ္ဒုကၡေပးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါလား။ သုိ႔ေသာ္ အေတြးသည္ အေတြးမွ်သာ ၿဖစ္၏။ တကယ္ၿဖစ္မလာပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း ကြ်န္ေတာ့ကုိ ဒုကၡေပးမသြားပါ။ ထုိေန႔ ေန႔လည္၁၂နာရီေလာက္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေရာက္လာၿပီး ေန႔လည္စာစား၊ ဒုဗုိလ္ၾကီးဖလင္နယ္လ္ကမ္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးေၿပာဆုိၿပီး၊ ညေန၃နာရီတြင္ ရန္ကုန္သုိ႔ ၿပန္သြား၏။

အဲဗ် ၿပန္ေတာ့မွ တကယ့္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟန္ၿဖင့္ ၿပန္ပါေတာ့သည္။ ဒုဗုိလ္ၾကီးဖလင္နယ္လ္ကမ္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ရန္ကုန္အေရာက္လုိက္ပုိ႔၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လာတုန္းက ဘာကားစီးလာသလဲ ကြ်န္ေတာ္မသိရ၊ သူၿပန္သြားေတာ့ၿဖင့္ ခန္႔ညားစြာ လုိက္ပုိ႔ေပးလုိက္ေလသည္။

တပ္ရင္းဂိတ္ဝ အထြက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကင္းတပ္ဖြဲ႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ အေလးၿပဳလုိက္၏။ အေလးၿပဳၿခင္းအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ၿဖင့္ ခံယူသည္ကုိကြ်န္ေတာ္ၿမင္ရသည္။ ထုိအခါမွ ကြ်န္ေတာ့ရင္ထဲက အပူလုံးၾကီး ရုတ္တရက္က်သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းက ဘာေၿပာဦးမလဲ စုိးရိမ္မိေသးသည္။

ညေနက်ေတာ့ ဗုိလ္မွဴးကပ္ေက်ာင္းက ကြ်န္ေတာ့္ကုိေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿပန္ေၿပာဖုိ႔ စကားေတြ အလြတ္ရြတ္ဆုိၾကည့္ရင္း ဗုိလ္မွဴးထံဝင္သြားသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပါပဲ ဗုိလ္မွဴး အၿပစ္မတင္ပါ။ ခြင့္လႊတ္ေသာ အၿပဳံးၿဖင့္ ၿပဳံးၿပယင္း သူေၿပာလုိက္တာက " တုိက္ခြ်န္း မင္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ မၿမင္ဖူးဘူးလား "
" ဟုတ္ကဲ့ ဗုိလ္မွဴး မၿမင္ဖူးပါဘူး "
" ေအးေအး ... ကိစၥမရွိပါဘူးကြာ စိတ္ေအးေအးထားေပါ့ မၿမင္ဖူးေတာ့လဲ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ "
ကြ်န္ေတာ့ဒုကၡသည္မွ်ႏွင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြား၏။ စိတ္ေအးသြားလုိင္သည္မွာ ရင္ထဲကုိ ေရခဲေရ ေလာင္းလုိက္သလား ထင္ရသည္။ ကိစၥၿပီးၿပီ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ငါ့ကုိ အၿပစ္မယူဘူးတဲ့။ အေဟာသုခံ ေၾသာ္ .. ခ်မ္းသာစြ .. ခ်မ္းသာစြ ေမာင္မင္းၾကီးသာ အသက္ရွည္ပါေစ၊ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္၏ဆုေတာင္း မၿပည့္ခဲ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ရခုိင္ၿပည္တြင္ တာဝန္က်ေနစဥ္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား လုပ္ၾကံခံရေသာ သတင္းေရဒီယုိမွာ ၾကားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၾကားရေသာ သတင္းကုိရုတ္တရက္ မယုံႏုိင္၊ မဟုတ္ပါေစနဲ႔ မမွန္ပါေစနဲ႔ဟုတ္လည္း ဆုေတာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆုေတာင္းဆုိတာ ၿပည့္ခ်င္မွ ၿပည့္တာပဲ။ မၿပည့္ခ်င္တဲ့အခါ မၿပည့္ဘူး မဟုတ္လား။ ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ့္ဆုေတာင္း မၿပည့္ပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ တကယ္လုပ္ၾကံ ခံရၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္သည္ ထုိစဥ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ေရတိမ္နစ္ရေသာ သတင္းကုိ ၾကားရေသာအခါ ဝမ္းနည္းၾကီးစြာၿဖင့္ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ငုိခဲ့မိသည္ကုိ ယခုပင္ သတိရေနပါေသးသည္။